‘geçen iz bırakır, geçmeyen yara’





tembel refleksler
gözünün ucunu göremiyor
ayyaş harfler
deviriyor dolu sözleri üzerime



şarkılar susuyor apansız
bıraktığım yerde bekliyor-muş
gülüşlerim
oysa ben bırakmadım ki onları hiç



eli / dili / gözü bağlı düşler
katil maktule yaklaşırken
panik anları
yaylı sakinlikler / raylı huzur-lar
göğüs kafesindeki
çekmeceye sürülüyor



omuriliğimden bir sıvı eksiliyor
patolojik bulgular
doktor derinime dokunuyor



iyileştirin beni diyorum
kaslarım yorgun
gülümseyemiyorum

-ölecek miyim doktor
-hayır daha değil
-ama çok sakarım ben
-nasıl yani?
-ölemiyorum
-anlamadım?
-‘intihar sakarıyım’

ceplerimde
ölüm kareleri
parmaklarımın ucunda
hissel temas
sakarlığa dönüyor
her ölüm



bekliyorum
beklemeyenleri
dilimin altında
kekremsi bir küfür
harlı bir gecede
en uzun gece de
unutuluyor yüzüm



yaşamanın molası yok
yaşamak üzerime sinmiş
bir iğde kokusu şimdi
içime çekerken
kanımda pıhtılaşan
piç bir ‘amok koşucusu’






fulya/nisan2011