kentime düşerdi yüzü, fotojenik bir hayalde
kendime yalnız kalırdım, bir başka karede


onu düşünmeye başladığım anda
uzaklığının gölgesi sinerdi kirpiklerime
yaşlarımın melodisinde ıslanan sayfalar boyunca
gül kurusu şiirler biriktirirdim ona

her aşık kadın gibi,aklımı yüreğimde kaybederdim
bulmak için aradığımda sokaklarını
sevdiğim adamın o güzel hayaline düşerdim
bakışlarını uzaklara ertelemiş,öylece seyrederdi hayatı
’ah’ derdim...aklından geçen hayat ’yüzüm’ olsaydı

ama dizelerin ışıklarını yakta git, derdim
ki,karanlıktan korkmasın şiirlerim

ve giderdi,inadına karartarak harfleri
akrep zehrine bulardı yelkovanı
zaman kan kaybederdi
içim bizi terk ederdi

bazen parmak uçlarımı acıtırdım, adına adanan kalemlerle
belki acır diye gözleri,adına adanan kelâmlarla

ve karanlığa alışırdı bir şiir,yasal bir vedada
kelimeler çocuk kalırdı
yazdıklarımın kalbine indirirdi yokluğu
yazamadıklarım,umrumun kabahati olurdu

çoğu zaman
yalnızlığın kelâmlarını acıtırdı şarkılar
kalem suskunluklarında

heba olurdu kalbin aşka nefreti
susma hakkını kullanan dilime
anlama hakkını feda etmezdi gözleri



kapılarını araladığımda şarkıların
yalnızlığın manasız kalabalıklığı gelirdi aklıma
bir ömrün bir bakışa adandığı yerde
kalbimde
izlerine rastlardım onsuz hayatımın
keşke, derdim...onun emaneti olmasaydı yalnızlığım





Büşra Topbaşlı