ne kadar zul kalsam da
bu habisleşen muamma da
yine de dibinden topluyorum gölgemi
görüyorsun
adım gibi gövdeme kattığım sadece sensin
imkansız sözcükler koparıyorum
dilinden
bu heva aramızda şaha kalkmış bir doru sanki
bir türlü gözlerim çözülmüyor
hayalinden




ötelenen vakitlerin mavallarına tutunmuş
bozuk akortlar sızıyor
leblerinden
lağvedip kendine ait herşeyi
içinde saklandığın tutanaklara kazındın
gün yüzü görmeden kurtulamadığın
o karanlık dehlizlerden




kendinle ödeştiğinde
vuslata diktiğin kumpasa beni gerdin
acizliğime bahşettiğin dikenli gülistanlardan
önüme zifiri karanlık boşluklar serdin
aslında
dudaklarıma çaldığın bir parmak bal da sendin
bir elinden diğer eline kadar uzak bir sürgün
gizli kafesinin içindeki
soğuk serüven de titreyerek
içimde söndürüyorsun güneşi
her gün



//..beni çok iyi tanıyorsun aslında
dilinden düşen üç harf kadar ederim
saçına gömdüğüm yüzümü kaldırma sakın
az daha böyle kalayım
mahpeyker’im..//







Faruk Civelek