Öyküleşirdik

ince kırık bir akşam yarimiz olurdu
sesimizi hiçbir sabah tanımazdı
kimse birbirini bizim birbirimizi tanıdığımız gibi tanımazdı
sabahın tanımadığını seslendirmekti öpüşmek
bu bizim aşkımızdı
bizsiz bir akşam randevulaşması olmazdı kayan yıldızların hiçbir dilekle
abartısız ölümü küçültürdük şiir tek çocuğumuz olurdu
hiçbir güzel günü özlemezdik hiçbir masala özenmezdik
sadelik kahramanımızdı
bulutlar zararsız ihbarıydı yağmurun
öyküleşirdik

ince kırık bir akşam yanımız vardı
neremize dokunsak orada akşam yanığı
sarı ışıklarda veremleşirdi yaz sonu olmuşluğumuz
dağ yeli yemişliğimiz
karabataklar dalışlar yapardı gözlerimizin ferine
karanlığımız tamamlanırdı
noktalanırdı büsbütünlüğü anımsayışların
öyküleşirdik

koşulmadık hiçbir patika kalmazdı
yüzülmedik göl
gece yolculuklarında konuşmayı özlerdik
utanmazdık öpüşmek için sabahı beklemekten
öyküleşirdik

ince kırık bir akşamdır siluetin
gülüşünle aydınlanır gökyüzü evren tüm yeryüzü
samanyolu
haziransızlaşma
yalnızlığın dişleri kamaşır
hiçbir kıta kaldıramaz kalabalıklaşmamızı
öyküleşirdik

ince kırık bir akşamdır …
sadece aşk tesadüf değildir bu uğursuzlukta
ve haziran kuşatması yiterse birgün
alıklaşır yapraksız dalsız bu sığırcıksızlık
kaldırımlar anlamsızlaşır
üzülmez olur kuşlar dal kırıklarına
gazelleşir ellerin gözlerin seslenişin her şeyin
aşk imkansızlaşır
hangi yağmurda ıslanırsa ıslansın
hiçbir gazel yeşeremez ki artık
öyküleşirdik….

Kağan İşçen