yüreğime ölüm lekesi düştüğünde henüz çocuktum
Hasreti isa

önce yüreğin tozunu almalı düşlerden önce
hiçbir söz yürekte durduğu kadar masum değildi
haydi çıkart içimdeki şeytanı bir ayinle

hayatın beni ıskalamayacağını bildiğim halde
atıldım önüne
gölgemi bir çocukla oynarken gördüm

gölgelerin yaylım ateşinde
önce şiir vurulur
bir deniz masalında kaybolur us/kumru
insan akrebine el sallayan bir yelkovan
kal yüreğimin baş ucunda
bu elvedalar değil mi boynumu büken

sessizliğin içinde öyle bir gürültü vardı ki
kulakları sağır
gözleri kör
aslını inkar ediyordu

aşk bir anlamda çocukluğuna geri dönmekti

bir bulut ancak kendi rengi kadar yağmur doludur
biraz da ağız tadıyla ölmek değil miydi aşk
tek başıma yanmaktan korktuğum bir cehennemdi hayat

beden dili
aklın önündeki tutsak
aşkı yeniden yazmalı
uzun bir yol düşüydü gölgen
bütün yaralarım kapansa da
biliyorum
aşkla hesabım hiç kapanmayacak

on dokuz n/isa/n / İsa İnan / aşk bir anlamda çocukluğa geri dönmekti…