aklıma düşen son kırıntılar öğütürken zamanı
günahların cenderesinde yakılıyor yanağıma dokunan mazi
mavi ufalanırken buz saatlerin sancılarında
ağır ayrılık taşıyor ruhum
sen görmüyorsun
karanlığa ayılan düşlerin yalancı gülüşünde
tohumlar büyütüyorsun
ki sabah siyah bir lale ensende
susuyorsun







avuçlarına taşınan her hayal
bir tutam gözyaşı mısralarımda
dizlerime yatan gece sıvazlarken omuzlarımı
susadığını ölümün
tanımıyorsun
ateş seni soluyor
küfrediyor suskunluklar
doldurdukça baharı ceplerine
eriyor yeşiller
vallahi rüzgarın arkasından bağırdığımı
duymuyorsun
suların yosunundan sonra
buluta bulaşıyor ellerim
ama billahi toplarken çocukları darağaçlarından
gökyüzünü çalmadığımı
bilmiyorsun







bakışlarından uzağa attın gerçeğimi
sığındığım her yalnızlık tokat atarken
umudun kısık yüzünde selamsız kaldı çığlıklarım
çünkü sen
kum tanesi uçurumlarda uyuyordun
öyle bir telaşın vardı ki
kalbimde beslediğim gülün damarı çatladı
bıçağının yüzündeki ışığı beklesem
kaybedeceksin çocukluğumu


hadi uyan ve
yüzünü yıka ayak izlerinin