Son Kış

şarkılarımdaki çocuğun dumanlı sokağında
bir sensin rüzgarı dinmeyen uğultu
gözlerinin seni yanılttığını anladığında
renklerim olmayacak göğündeki düş avuntunda
uçurtmalarını paylaşmadın benimle
bu son kışın...

toz kokularıyla geçti kısa yolculuğumuz
yoksul ağaç dallarında kuş yuvası çalıları öksüzdü
saçlarına takılı kalan dal parçalarından biri
çırası oldu bütün üşümelerimin
cayır cayır yanan yalnızıyım
bu son kışın...

bana inanmaya bile inanmadın ilkyazsız utancınla
bütün mavilerinin korsanıydı kara sevdamın sıtması
ünlemlerim uykularının arasında oyunbozan ürperti
mevsimler soğuk geçiyor artık...uğursuz bir tipi virgülsüz
trenleri kara saplı türkülerimizin...özlemleri çıkışsız
bu son kışın...


ayrılığına teşekkürler ederken dudaklarımın çatlağı
unutkan sabahlara taşar geceye bıraktığım şiirin çölü
mecnun olmayı öğrenemedim ince ve yoğun yorgunlukluklarımla
ansızdı yaşam...öpüşler beyaz yalanlara ıskarta...yanıltmak güneşi...
yakınlığı hayra alamet değil düşüşlerime...kokusu toprağı kirleten
bu son kışın...

Kağan İşçen