Hani beni ilk ve son kez götürdüğün o kır kahvesi
Hani bir de çok özlenen sevgili gibi sarılışın
hiç gitmedi gözlerimden yerleşti en duyarlı yanıma…

Bu aralar kendimi avutuyorum geri dönecekmişsin gibi
yalan söylüyorum senli umutlarıma…

Ne zaman acıdığını hissetse yüreğim
tökezlerse bir de ayağım dermana sen geliyorsun aklıma
içimdeki senden güç alıyorum...

Bilmek isterdim uzaklarda olsan da yaşadığını
oysa senden haber yok nicedir…

Sen gittiğinde doğan çocuklar gittiğin yaştalar şimdi
Can çoktan büyüdü zaman küçülürken bende.

Aynaya bakmayalı hayli zaman oldu
kendime sorular soruyorum bu aralar
içimdeki keşkeler üzerken beni
diyorum keşke hiç sevmeseydim can seni
bilsydim üzermiydim seni bekleyen beni

Duygusuz yataktan senli duygularla uyanıyorum
düşlerimden silemiyorum ki seni!

Yoksun artık aç tuşuna dokunduğum radyo da
bilirdim anlardım sesinden nasıl olduğunu
bende olduğun için değil hayatta olduğun için
mutluluk dolardı yüreğime bilmesen de
nicedir duymuyorum sesini, nasılsın iyi misin bilseydim keşke!

Hani sen “gülü susuzuz beni sensiz bırakmazdın”
ne oldu verdiğin söze
bir de beni ortada bırakacak kadar yüreksiz değildin
söylesene sevdiğim ne oldu sana?

Dilim söylüyorken meramını serim çalıştırıyorken aklımı
biriktirmişken sana söyleyeceklerimi
kalemin karasına bulama beni
utandım Allah’tan isterken seni

Bir ses ver bana gerçeğinden
bu da senden bana bir sevinç olsun
olsun bir nefeslik yaşama hevesi.

Hafize Hanaylı.