Yokluğuna Gazel

kısa ömürlerin sonu gibiyim
yarım kalmış öpücükler kadar sorulu...

temmuz kentlerini unuttum
ve hiçbir yaz yeni değil benim için...

çocuktum o zamanlar kavşakları bol
şimdi caddeler çok yalnız ama büyümedim...

arkadaşlarım olmuştu soğuk yağmurlarda
kaldırımlar gözlerini dikene kadar gülüşüme...

koyu ıssız akşamlarda ağaçlara acıyorum
özellikle yokluğun kök saldıktan sonra iç acıma...

sonralı ölümlere alıştım aslında nefesinde
asıl sesin susunca çığlığını basacak eşsiz aydınlık...

kurallarını zaman çizemez düşlerimin ara sokaksız
yersiz yurtsuz bir uçurumdan düşme anındayım daima...

okul tatilleri kadar umarsız kapanacaktı gözlerim
gülüşlerinin solfeji birleşseydi tınısıyla dudaklarımın...

sana sakladığım bir ikindinin huzurunda gideceğim
sen gelmeyince tüm vakitler beni terk edecek çünkü...

Kağan İşçen