Hayatımda mutluluğu seninle tatmışken
Anlamsız gidişinle yetim bırakıyorsun
Senin üzerine kurmuştum yarınlara beslediklerimi
Şimdi usulca çekilip yokluğa mahkum edip dünyamı
Ardından çaresiz bakışlarla öksüz bırakıp GİDEMEZSİN
Harabeye dönmüş dünyam seninle aydınlanmışken
Bütün renkler sen varsın diye anlam kazanmışken
Yüreğimi senin varlığın gelincik tarlası gibi süslemişken
Bütün çiçekleri soldurup yüreğimi eze eze GİDEMEZSİN
Hayatımda başıma gelen en güzel şeydir varlığın
Kahrın da güzel cefan da,yüreğimi bile genişletir darlığın
Soluğumu kesersin alırsan nefesini benden
Bu kadar düşkünken sana anlamsız bırakıp GİDEMEZSİN
Susuzluğumu gideren okyanus gözlerini alırsan benden
Gözlerim çaresiz yaşlara müptela olur,kurur pınarlarım
Gömülmek isterken sıcak bakışlarına,derin hüzünlere salıp
Yok sayıp yüreğimi binbir sıkıntıya terkedip GİDEMEZSİN

Demek,tatlı gülüşüne hasret bırakıp gideceksin,
Gittiğin yerden olmayacak dönüşün,
Yaralı bırakıp gidiyorsun bunca yılın hatırı da mı yok,
Hiç mi sevmedin,yani yok mu söyleyecek son sözün,
Aklımda sorular bırakıp GİDEMEZSİN.
Türküler feryada dönüştü dilimde,
Seni saran kollar şimdi boşluğu kovalar,
Sessizlik çığ gibi öfke kusar gecelerimde,
Senden başka şey yokken yüreğimde beni böyle bırakıp GİDEMEZSİN.
Ha gökte güneş,ha gecemi aydınlatan yıldız sensiz hep anlamsız
Güneşsiz ,yıldızsız bir dünya bırakıyorsun
Bilmezmisin ki seniz her gün karanlıktan farksız
Son öpücüğün dudaklarımda kor,ayazda sarıldığım sıcaklığım
Gidişin kıyametim,yüreğimi volkanlara bırakıp GİDEMEZSİN
Yokluğun yitirecek zamanı küle dönecek vakit
Soldurarak çiçekleri ömrüme karayazı ekecek
Alabora duygularım,hüzün rüzgarları dibe batıracak umutlarımı
Kıyıya vurduğumda sığınağımdın,dalımı kıra kıra GİDEMEZSİN

Mehmet Zafer