Gül kokuşlu sevda yanığı
Yağmurla karışık önümüze serilen
Kışkırtılmış gök yankısı
En beyaz, en olmadık ebem kuşağı


Okunulası bir romandık tozlu raflarda saklı
Aşkla başlayıp ayrılıkla tüketilen
Sonuna dek okunacak kadar
Sürükleyici olamadık


Gecelere çaput bağladım
Dilek ağacı yaptım gördüğüm her parıltıyı
Sezdiğim her dağınıklığı aşk bildim


Vefasız, gül beyazı bir kalbi
Nereye kadar taşıyabilirdim
Ben böyle severken seni
Ağırıma gidiyor bilmelisin
Bu vurdumduymaz hallerin
Bana göre değil


Gel dedim Çarşamba’nın azizliği bir yana
Ben Perşembe de beklerim Cuma da
Kumar oynamak huyum değil
Zar tutmayı da beceremedim hiç
Ne oldu da berabere bittik
Bilemedim


Elma dersem çık, armut dersem çık
Ne dersem aldırma çık -git- artık içimden
Kayb-olası umut!


Sen ne zaman sevsen
Geldiğim yer hep boşluk
Yar’dan bozma, yar kalası, yar arası sonsuzluk


Ben ne zaman sevsem
İki ucu keskin ’yalnız mutsuzluk’
ve akis ve akis ve akis -ayrıntılarda- aldığım her soluk






fulya/nisan2011