tenimin aldanışı
sessizliğin birkaç çığlık mırıldandığı günah



kalaba yanızlığın tarihinden çıkarken kıstırıldığım kendim
sözcüklerimde binlerce ayrıntı gülün cinnetiyle boğuşmakta
kırılan parçalar törpülendikçe duvara yanaşan yankıdır gözlerim
yangınları ezber ettiğinden beri ayaz
ğöğsüme sıvalanan göçlerde kaybolur sevinç
ki uçurumun pençesinde ölen gölgeler
beni de siyahına saklar
ölürüm uzaklara
kimse bilmez
köklerimde demlenen
masumiyeti








yüzüme vurulan karanlıkların en uzun zamanıdır vakit
rüzgar cehennemine işler ağrıları
gecede uyumaz olur çocuklar
kaç oda ağlamaklı
vurulur şehrin göbeğinde
deniz
güvercin
ve masallar







zamanı yok aydınlık sözlerin
ay kanatırken kalbimde uyuyan melekleri
baharların ağzında yere inen herşey kılıç
sonrası yok
buza dönmüş gözlerim
içimde inildeyen kramp
bu uzun kopmalarda
ne kendime
ne de işittiklerime
benzesem



yırtık uçurtma olsam havada
mutluluğun sabrını bekleyen