bir vakitler
uçsuz bucaksız yeşildi dağ, dere tepe
saftı/k , su katılmamış süt gibi
talihimiz olsun diye
yoncanın dört yapraklısını arardık durmadan

bir çalının hışmında
kanayan dizlerimize
gülen bir sarı papatya
gözyaşımıza yüz görümlüğüydü

akan kanı keserdi, gelinciğin kırmızısı
şimdilerde evrende bir kansızlık hükmü
her yer utanç yanığı

kimsede kalmamış sarılacak bir ben/lik
kalmamış bakacak bir yüz/ lerde

boyunlarından ipiyle asılmış ağaçlar
ince bellerinden kırılıyor savaşçılar
demir zincirler olmuş salıncak

bütün çizgiler eğri
görünene yabanıl bakıyor tüm gözler
som çelikten
bükülmeyen beldeki dayaklar


yerleşiyor gitgide
birgün
gök yuvarlağı kapanacak üstümüze
bu karanlığı
hiç kimse durduramayacak!...


Hâdiye Kaptan
c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir