Bak ne çabuk tükenir, sevilen dünya malı…
Görmez misin bunu sen? Zaman senden çalıyor!
Ömür yalandan bir yol, sanki Çingene falı…
Zavallısın sen insan, zaman senden çalıyor!

Var olsa da kudretin, sakın ola övünme!
Yaratılanı hoş gör, kimseye de gücenme;
Tek düşmanın nefsindir, sakın ona inanma!
Zavallısın sen insan, zaman senden çalıyor!

Saçlarına düşecek bir bir korktuğun aklar.
Yüzüne yerleşecek o sevimsiz morluklar,
Birer mazi olacak, yaşadığın tüm aşklar…
Zavallısın sen insan, zaman senden çalıyor!

Yağmura benzer hayat, sağanak yağıp diner.
Bazen de buza benzer, kar olur yere iner;
Kimi zaman rüzgârdır, seni sallayıp döner.
Zavallısın sen insan, zaman senden çalıyor!

Tespih tanesi gibi günlerin sayılıyor.
Bu çok kısacık ömrün, sana uzun geliyor;
Azrail pusu yatmış, bu haline gülüyor.
Zavallısın sen insan, zaman senden çalıyor!

Yeşerttiğin umutlar, elbet birgün solacak.
Sor bakalım kendine, seninle kim kalacak?
En güzel arkadaşın, yine toprak olacak.
Zavallısın sen insan, zaman senden çalıyor!

Günler hırsız gibidir, alıyor bizi bizden.
Gençliğimiz gidiyor, kayıyor elimizden;
Kaçmak mı ha nereye, var mı bir fikir sizden?
Zavallısın sen insan, zaman senden çalıyor!

Ne yaşadım demeden, geldin yolun sonuna.
Yaşadıkların tek tek, gelir gözün önüne;
Misafirin Azrail, son verir bu oyuna!
Eşin, çocuğun, dostun… Boynuna sarılıyor.
Zavallısın sen insan, zaman senden çalıyor!

Mehmet KAHVECİOĞLU