Birden Çıkıveren Şiir

Hayat ne kadar acımasız..
Yok yok..
Hayatın zerre kadar günahı yok bu işte..
İş hayatı yaşayamayan kerizde..
Yani bende..
Dolu dizgin bir ömür seferinde..
Yapayalnız kalmış..
Dümeni yanlış yöne çeviren..
Ve aslında hayatın gemisine tesadüfi bir biletle binen..
Kaptanı da yine kendi olan..
Rüzgara karşı çıkamayıp..
Yelkenini batıran..
Ve yenmek için hayatı ve çıkmak karaya..
Tek kara bahtlı sevdalı..
Suç bende..
Sadece bende..

Kelimelerimi hayat yakalıyor..
Ve copluyor vuruyor hoyratça..
Kanatıyor aşkın ellerini kelepçe..
Sevmeyi bilmeyene yok hiç gerekçe..
Sevdiğimi ilk kez söyledim ona gerçekçe..
Sadece eyvallah dedi ve sustu erkekçe..
O beni dümen yaptı aldı eline çevirdi bir güzelce..

Neyse..
Hayat bu..
İniş çıkışlarla dolu..
Millet uçarken havalarda aşkla..
Ben hep kaldım yaya..
Ya da boğuldum aşk okyanuslarında..
Pusulamı aşk eyledim..
Sevdamı kaptan..
O götürdü beni hep fırtınalı azgın sulardan..
Sarpa sarmış yollardan..

Niyeti bozuk değil belki rüzgarın..
Ama uçurur beni hep ileri..
Nerden bilsin ki eser o sadece deli deli..
İçimdeki fırtınayı bir ben dindiririm..
Birde o söndürür aşkın alevini..
Yanlız biliyor ki o..
Bu aşkın katili tek değil iki kişi..
Bir ben bir de anlattığım o deli..

Birden çıkıveren bir şiir bu belli..
Evet üzerinde biraz düşünmeli ve birkaç çizgi çekilmeli belki..
İşte ilham perin bir geldi mi..
Kovsan da gitmiyor..
Yiyor başının etini..