Solma

temiz ülkülere benziyor bu cumartesi sabahının oynaşması
uzak ağaçların rüzgara nazıyla
göğü sevmeliyim...


dışarımsın yitiksiz serçe ürperişli
içim darma duman bırakılmış bir oturma odası kadar dargın
gelişi güzel tüm sohbetlere
güneşlenmeliyim
okşayarak açık maviyi tatil kokulu...

son kınasıyla güzün vuruldum yola düşen son yağmura
ve asla üşümeden koşmalı çocuklar bir bulutun ardından
ölmek de işe yarar birgün anne...


yersiz kuşkulardan uzak
inci mercan akşamlı bir kahve molasında
anacağım son kez gözlerinin ışıldayan aksini
yıldızımın kaydığı andaki son sancısında
vicdanımın....

su akar gibi yalınsan içtenliğimin son gözyaşında
yemiş yeşili serinliklere ayıracağım gülüşmelerimizin ışığını
ikilemsiz
ağaçlar aşık olacaklar eşgaline çifte yalnızlığımızın...
bu bile yetecek mecnunla leylanın unutumamasına...


soyadımız bahar şaşlığı
ve güneşin arsızlığı saçakları kınsız...
sürüklenen...dağınık sözcükler bile
beni sadece sana bağlar
getirdiğin bu nisana yalvarıyorum
mevsimleri paylaşalım yeter...


iki kişilik bir yer ayırdım
uykumun en arka sırasından
kirpiklerinin mahzun ezikliğine
en derin düşlerimde avutmak için
gönlünü...
gönlün olmazsa uyuyamam bir daha...

saçlarının elimde kalan yanında sızı
gözlerinin bakışlarımda kalan yanında
incecik kar yorgunluğu
ve yaz öğlelerini ararcasına buruk
bir mezar sessizliği büküyor belini
tüm soluksuz umutların...
n’olur solma...

Kağan İşçen