uçup savrulup üstüme kondu küllerin
günlerce yalnızlığı çizdiğim kıyılarımda
aydınlığı umarken ansızın ışıksız kaldım
sen karanlığa açılan tüm kapılarını açtın

yüzümü döndürüp karanlığına
nefesine yürüdüm el yordamıyla
ellerini düşündüm başka kollarda
dudakların kim bilir hangi dudakta

çürümüş çiğnenmiş çıplaklığımla
korkularımla yalnız başıma kalınca
yenik gövdemin üzerinden şimdi
çiğneyerek sen de geç üzerimden

sen ki gece gündüz hep aynı sevdada
bir bakışınla mevsim ötesi coşkuyla
taşın ve toprağın en özündeki sevdayla
şubat ayazında nehirlere salardın beni

zaman mor günlere döndü sonunda
çürüdü bahçemdeki emsalsiz elmalar
delişmen günlerin aklarına büründüm
şimdi yürür içimde sinsi bir korku

kulak ver gümbürtüsüne yüreğimin
duy artık sana olan son feryadımı
dinle içimde koşturan deli sevincimi
bir yıkık evde bulmadan bedenimi