TİTREK SIZI

Sen ilk o gün geldin
Sürgüsü mayınlı, kederli kapıma
Bir yaşamın unutulmuş yırtık sayfasıyla
Kurumuş bir kelebek kanadında
İçimin ormanına,
Umudu yaralı, titrek bir sızıydım
Külünde eşkıya düşler kovaladığım
Közleri utangaç mangalımda.


Gecenin izmarit karası
Senin hasretine konakladığım
Bir saçakaltı şimdi.
Islanmış bir göl kıyısı oldun
Kalay tutmaz acı yeşil bir bakırla
Bir yaprağın gölgesiyle dokundun
Sancısı dinmeyen sararmış yalnızlığıma.


Kalabalık ve tenha
Hüzün tortulu su gölgeleri
Yosun tutmuş bir hasrette, yakar durur kendini
Devrilirken zaman bıçak sırtı yokluklara
Küf kokan satırbaşlarında
Sığdıramam kendimi
Bu diken soluklu acıya.


Çatlamış taşıyla bir değirmen
Öğütüp duruyor sözün yaşlı tarihini
Göğsünde turna sesiyle kan rengi bir rüzgâr
Eserek nakışlıyor ömrümün menzilini
Unutursan kar tanelerine dokun
Göstersinler sana, ay ışığında eriyen
Gölgemin ayak izini.



Latif Köybaş