yalnızlığı alıp yanıma

uykuları adımlardım geceleri

bilirdim ve avuturdum kendimi

yalnızlığı alıp yanıma

adımlardım uykuların

unutulmuş şehirlerini

kimsesizlik tenha bir soluk

gözlerinse gökyüzü...

yıldızlar kayardı karasında



tütün ve kitap kokardı ellerim

umutsuz yazgılara hançer çeken

yaşlı bir sahaftan ödünç alınmış gençliğim

gençliğim... biraz kül tadı, harlanmış sabah ayazı biraz

ne kadar yaşasam o kadar ertelenmiş hiçliğim

işte bu yüzden tükenmeyen yollaradır hasretim

yeter mi ömrüm yazmaya bu şiiri



anlatsaydım sussaydın durgun sular gibi dinleseydin

ürkek telaşlı sonra yorgun kuşlar uçsaydı gurbetimize

ilk çiğnediğim lokma, gürbüz yazların ilk sıcaklığıydın

o yoksul sokaklara anlatırdım seni

anlatırdım yıkılmış evlerin sessizliğine

saçlarına sığınmış ıhlamur serinliğine

o kadim sevdaların hasret izlerine

saksıda çiçek, ateşte köz...isyanda küfür...

sırılsıklam yaşam olurdun çaresizliğime



kaybettiğim neydi benim sarhoş gölgemden başka

yorgun yokuslarin suskun geceleriyle söylesirdim

düşlere dokunurdum mahcup...

zamanın bitimsiz söylencelerinde bir başıma

bir başıma akbeyaz kefenlere haraç verirdim hüznümü

hüznümüz... acılardan damıttığımız öfkeli iksir

ol devranın yüreğindeki suskun kiyamet

kaç kere yandık senin poyraz fırtınası cehenneminde



ne zaman dokunsa nisan gölgesi çiçeklerin kokusuna

ne zaman bir çığlık kanatsa sessizliğimi

yasak bir ülkede mahpus kalırdı yüreğim

şimdi kal gitme dediğim kaç yaşam savruldu yokluğa



yaşamak şimdi netameli, sorguda ilk vurulası

yaşamak şimdi meçhul vurgunların ilk faili

ah yaşamak! benim neşter kesiği dilimin paslı zinciri

çığ düşmüş umutların güz nefesi

kaç yüreğin yarasına pusu kurdun

hangi darağacının son sözleri tanımlar şimdi seni



Latif Köybaş