zehiri asi zembereği tutamaksız
çığlık kuşatmalı sessizliklerle
ince ve narin kederlere, uykusuz bir nöbet olduk
küf rengi zamanlarda, kuytusunda bir nefesin
şarapla mayaladık gecemizin yorgun karanfilini
kimsesizdik hem de epey çok kimsesiz
kimler yoktu ki kimsesizliğin kalabalığında
kimsesiz diyorken...
sokağa çıkma yasaklarını ihlal ediyor kalbim

ferah ve deniz kokulu
beyaz atların koştuğu o uryan zamanlar...
hoyrat kılıçlara karşı serin ve ürpertili
ayaz rengi küfürler savurduğumuz
çıplak ayaklı isyan şarkıları kokan nefesimiz
kahrın kutsal kitabında
hangi cehennemin ateşidir şimdi
şimdi diyorken...
babasız kalmış bir sofrada aç kalıyor çocukluğum

bir zamanlar
ağzında kıyametin nar damlası mührüyle
sürgünlere gitmek sırası
hükümlerden umutsuzluk sonrası
sönmüş közlerden arta kalan küldü hayatımız
yorgun hüzünlerin sarhoş meyhaneleri
zilzurna hasretleri öğütürtü anason değirmenlerinde
öfkenin ve zulmün kırk yıllık hatırına
kuşlar uçardı ekmek ve tütün yanığı avuçlarımızdan
avuçlarımızdan diyorken...
sararmış bir hasretin yanıtsız posta güvercini oluyorum

biz sustuk sonra
söz yağmur oldu, söz kan, söz gece...
mahçup ıhlamurlar konuştu nisan yorgunu sokaklarla
şiir sayıklayan uykulara geç kaldı düşlerimiz
renkler ilençli, gülüşler gözyaşı gölgesinde tutsak
kumlar yazıyor ömrümüzün pişmanlık masalını
yoksulluğu oyalıyoruz vakitlerin dualar çetelesinde
kurumuş nehir yataklarına benziyor sevdalar
sevdalar diyorken...
esmer bir yağmur yağıyor, med cezir mevsimlerine

o eski insanlar
dingin ölümlerin ürkek çarşılarında
bu göçmen rüyanın bütün çıkmazlarıyla aldanışlarda
seslendiler oğul oğul, turna gölgesi yaşlı kuyulara
seslendiler nazarların dokunduğu doğum sancılarına
gidenlerin ardından kurşun döktüler kapı önlerine
çözdüler korkunun kırgın ve zakkum dilini
ve düğümlerin yalnızlık hecelerini
o eski insanlar...
al şimdi bu oğul yazgıyı yaz dediler
yazdım, yaz güzün kefeniyle düştü toprağa
güz diyorken...
geçtim zarar diyarından ve yürüdüm ziyan gurbetlerine.


Latif Köybaş