Ayrı düştüğümüz günden beri hep ıslak
Hiç kurumadı yanaklarım.
Geçen günler benimle yol alırken
Izdırap dolu geceler hesap sorar
Yitiklerini geriye alamayan yıllar benimle ağlar
Dostlarım teselli nöbetinde
Eller alay etmekte halime
Bu ayrılık bizim,eller ne yapsın.
Yorgun gözlerle gittiğin yöne bakıyorum
Çaresizlik karabulut gibi üzerimde
Yakama yapışmış pişmanlıklar
Pişmanlığa her açtığımda gözlerimi
Hüzün çığlıklarıyla dolan hıçkırıkların
Boğazıma düğümlenmesini şimdi anlıyorum
Yalan oldu desene herşey
Yokluğun gülle gibi sinemi dövmekte
Kaldırıma çöküp olmayışına yanıyorum
Dönmeyen sensin,yollar ne yapsın.
Boşunamı sevdik diye
Ayrı geçip giden ömre yanıyorum
Katıksız ekmek gibi sensiz hayatım
Her öğün yavanım şimdi
Anmadığım an yok
Adını her cümleye özne yaparım
Güle yanan bülbül tilavetimi kıskanır
Her vakit seni dilenirim her duamda usanmadan
El açıp yalvarırken dervişler halime gıpta eder
Çaresizlik kolumu kanadımı kırdı,isyan kapıda
Hasret yelini üzerime salan sensin,sabır ne yapsın
Sineme çektim derdini kederini
Katık yaptım ekmeğime
Bütün hüzün çiçeklerini gönlümde açtırdın
Kapattın her yöne kapıları,hiçbir umut bırakmadın
Haberini ellerden aldım,çoktan unutmuşsun
Kokunu aldığım rüzgara şimdi sırtımı dönüyorum
Tenine başka ten karıştıran sensin,rüzgar ne yapsın
Her köhne köşeyi mekan edindim,oturup ağlarım
Gülmez yüzümle sana harcadığım ömre yanarım
Gururdan okların yüreğime saplanırken
Binbir nedametle bağrımı parçalarım
Uçurumlardan yuvarlarkenbu aşkın kalıntılarını
Nasırlaşmış yüreğimi ansızın görünen hayalin kanatır
Kulaklarımda sesin yankılanırken
Dilimde ismin hece hece yuvarlanır.
Ansızın görünüver de bende ne kadar büyüdüğünü gör
Bu ayrılığa kor mu dayanır vefadan nasipsiz sevdiğim
Ben İbrahim değilim ki düştüğüm ateş gülistan olsun
Gönlümün kor mızrabı güllerle donansın
Ama,ama andolsun ki Azrail dayansa kapıma gözümü kırpmam
Diri diri yokluğunun kabristanına gömen sensin
Kapıya dayanan ecel ne yapsın.

Mehmet Zafer