ışığıyla geldin
aydınlanırken gözlerimdeki gece
dağladı, dağdan ateşin
ve sen
onlara, nisanı bıraktın giderken
tuzlu sularında yandı müjgânım

belki bir gün diye diye
kabuk bağlayamıyor bir türlü yaralarım
bukalemun umutlar

sen, benim en güzel rüyam/dın
senle güngördüm, ay gördüm
ve döküldü üzerime yıldızlar

soluğuma katmadığın soluğun
senin olmadığın yerde
durgun denizde battı yelkenlim
geceye uyandım tekrar

sen sırsız aynam
aşk bu değil ki
yüzüme vurmaz düşlerim artık
ses veremem
bir dilsiz kayayım
gitgide boşalıyor içim

kanatsız kuşum
uç/sam uçamam

bilmez misin?
aşk önce yakar, sonra dondurur
ve toprak sarar

dalımdın, yaprağımdın
az kaldı, buza yürüyor bedenim
yavaş yavaş dalacağım uykuya

biriktikçe birikti içimdeki keder
acıma erişemedin
duyduğunda gel
son kez, sevgi ırmağında yun beni
bir mermerde sonsuzluğa çiz adımı
gör geleceğin yeri / bil ve tanı

unutma! tıpkı senin gibi
silinecek yeryüzünden gölgem
hayata
bir toprak borcum var yalnızca!


Hâdiye Kaptan (Sahaf)
c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir