Ben orucunu gözyaşıyla açan çocuk!
Ben Kafkasyalı,
Ben Urumçili,
Ben Karabağlı,
Ben Iraklı, Lübnanlı
Ben Filistinli çocuk…
Azrail’le sınıf arkadaşı
Hayatı ölümün sırtına yükleyen çocuk
Yüreğim şefkate hasret

Uçak seslerine alıştığından beri
Gök gürültüsünden korkmayan,
Kanlı elbiseleri bayramlık diye giymiş
Sevgiden yoksul kalbine
Nefreti gül diye diken çocuk

Unutulmuşluğun coğrafyasında hüzünlü elleriyle
Mutluluk portresi çizen,
Güllesi misket bombası, bebeği kaleşnikof
Oyuncağı sapan taşı olan çocuk.
Layık olamadığı umuda, sırtını veren
Şiirlerin kan damlayan cümlelerinde kendine yer bulan
Esaretle yumruk yumruğa savaşan
Yeraltı sığınaklarında
Allah’a yalvaran çocuk…

Geçmişin tozlu sayfalarında,
Geleceği yudumlayan.
Sahte umutlara bel bağlayan
Düşmanın gideceği günü iple çeken
Namazını kubbesi mermilerle delinmiş
Boynu bükük camilerde kılan çocuk
Yüzündeki gülücüğü serseri mayınlara kaptıran.

Ben;
O çocuk
Hani şu babasının koynunda
Şehadeti yudumlayan
Bir fotoğrafın karesine sığmayan çocuk!................

Hüseyin Özbay