Madem gülüyorsun
O halde,
Bir cümle kurayım da sönsün gamzelerinin o şuursuz imleci…


Bazen diyorum hücrelerimden alıp seni
Oksitlemek istiyorum yüreğimin onmaz çukurlarında
Yoksul bir işkence de kan
Hüzünle revan olurken titreyen idelerim…


İşvende can verirken tahammülüm
Yeter diyorum bazen
Yeter

Bazen diyorum
Bazen çıldırırken
Ellerimin beyazı dizlerimde morarırken
Ve İfadesiz bir gülüşün pençesinde sızlanırken
Ve umudu salıncağından düşürürken karabasan deyişler
Bazen diyorum yenik bir serçe miyim ben?

Öylesine diyorum
Sessizce içimden içini geçirirken
Suya bakıp fallara inanırken
Telvelere gönüller kabartırken
Öylesine diyorum bazen
Öylesine avucumdaki ölüm çizgilerine inanarak
Ve kayıtsızlığına aldanarak alnımda ki yazgımın…

Bazen diyorum evet bazen
Nehirlerden geçiyorum
Dönüş yollarımın kesiklerine tuz basarak
Dağların gölgesinden saklanarak
Bazen diyorum
Evet bazen
Keşkelerle çoğalarak…

Biçilmiş kaftanlarını giyiniyorum özlemin
Bir beden büyük gelse de kefaretime
Bazen diyorum çok sesli
Ne çok iç geçiriyorum tan vakti kararırken…
Ve ne çok ah esniyorum şafağım ağarırken…


Bazen diyorum
Ben diyorum
Usulca kendi kendime” yanılgılarımı sevemiyorum”
Hasret perdesini k/aralarken sineme…
Bazen diyorum…
Bazen üç nokta susuyorum
Uç noktada avazlanırken sızım…


Ucu yırtık günlüklerin başına ve sonuna, keşkeleri gizliyorum bazen’lerin yanına
Ve söküp adımın ardından seni karanlığa hapsediyorum o şuursuz gülüşlerini…