Yangın Yankısı

günlüğüm oldun
yazmakla bitimsiz
dağınık dünyalarımın derleyicisi
gecesi derlenmiş rüyalarımın
rüzgarı yoran o saçlarına takıldı hecelerim
sar beni yangın yankısı ormanlarına
kırılsın ömrümün ayazları
kışım olma alın yaz’ım ol
hiçbir deniz yormasın yüreğimizi

karşımda doruğusun bütün güzelliğin
hangi ölümle oyalanırsam oyalanayım
unutmam mümkün değil akışını siyahlığıma
kirpiğimde suya eğilmiş bir serçe gibi
eğlenirken gülüşlerin
başlar günlüğüm yazmaya
gölgelerin zift gibi bir acımasızlığa çekildiği vakit
göğe arkadaş kırlangıçlar vurulur beynimde
kızılca kıyamet
içinden bana bir ışık yak yol kenarlı eleleli
merakının sonucu olmak istiyorum
herşeyinin sonu
örselenmek istiyorum düşlerinde
kov beni uzaklığından
azad et yakınlığına

aşk yetmiyor sana duyduğum hiçbir şeye
güzel yetmiyor
ben değil senin var olma ihtimallerini
başlayamadım seni yazabilmeye bile
günlüğüm oldun
yazmakla bitimsiz
aşk ve güzelden üstün
makamlardayız sevgilim
ömrüm sesinin yankısını
toplayarak yapacak son bestesini

sayıkladığım bir imkansızlıktı gelişin
ama gelişin de geldi bak
tüm menzillerin sonunda
bana ömür boylu kucağını açar mısın...
doyamam bu ihtimalle yollar katetmeye...
yalnızlık küpeştesine yaslanarak
el salladığım son kara parçamsın sen
sen
tren garlarında uyku veren sakinlik
otobüs garlarında zeytin ekmek çıkını
ve ölümsüz huzurdur profilin
ne bir eksik ne bir fazla
bir ekmekle
bir maşrapa suyun
uyumlu mutluluğu gibi...

günlüğüm oldun
yazmakla bitimsiz
çocukların toy ve beceriksiz ellerinde
mükemmel bir papatya
öyle güzel
mükemmel
sade
son parasıyla elma şekeri alan
bir yumurcağın coşkusu oldun

- seninle dolu yalnızlığım-

özlüyorum seninle uçurtma uçurmayı
aynı yolda yürümeyi paylaşmak gibi
hem uyumlu hem uyumsuz
aynı şarkıyı ayrı tellerden söyleyen
noktasız bir keman ve bol es’li bir piyano gibi

ki senin yorumun:

’iki dönemli
iki ruh hali yalvarış ve isyan
ve sonunda kabulleniş sanki
ve gidiş...’

Kağan İşçen