Kartalkaya’da hep yem, olasın kartallara
Mezarına koyacak, bir tüy bile kalmasın!
Kara gökten damlasın, al kanların yollara
Pâre pâre gövdeni, gelip geçen bulmasın

Vatanın bellisizdi; kabrin de meçhûl kalsın
Su içtiğin pınarlar, hep ağlasın dört mevsim
Kekliklerin gözleri, kan rengi meblûl kalsın
Kalmasın şu dünyada, ne cisim ne bir isim

Bin âh çektin her gece, ne verdiler ey bülbül!
Kan kustun fecre kadar, bir gülden firâkından
Yeter artık ey bülbül! bâri, bu son demde gül!
Durma söküp at! gülü, kalbinin amâkından

Bir güle tâ gurbetten, figânla pervâz ettin
Koklar şimdi gülünü, saka kuşu her gece
Mescitlerde Mevlâ’ya giryânla niyâz ettin
Secdede aşk idi aşk, her kelâmın sadece

Ne bir al gülün oldu, ne de bir yeşil bağın
Uzaktan baktın bülbül! o gülüne gülşende
Sese sâdâ vermedi, dumanlı gönül dağın
Astılar seni bülbül! Hallâc gibi gülbende

Soner Çağatay 29 Ocak 2011 / 14:32 / Wuppertal
Kelimeler:
Geülben: Gül dalı
Meblul: Nemli
Not: Kartalkaya, köyümün adıdır ve de kartallar yaşar.