akmaya başlar çatılarla sevişmek paltolu
kendini beğenmiş bir kışta uzar içindeki durgun göl
kasvetli düşünce uzar ayaklarının ucuna kadar
buzdan mavileriyle düşler keser içinin yanışlarını
yanılmak başlar ağaçları seyrederken
yumuşar toprağın küllenişi serzenişlerinde
ellerinin yüzünün ve tüm bedeninin
evlere küsmüş bir sokağın sessizliğidir seni sevmek
görgülü ve şakasız büyütülen bir çiçek gibi

kendini beğenmiş kıştı ateşin bahanesi
hafif ıslaklığında kendini bitirdiğin günün
dumanları savrulurken apartmanların
yaşanmamış o yalanın hançeresi yırtılırdı
hiçleşirdin zaman gibi
yağmurun mahçupluğu
sonra caddelerin yorgunluğu
bir başkasını yorumlayışımın ağlayışına kalırdı...


kağan işçen