Şahdamarıma Oturdu Zaman

ağaçlar küserdi havalara
sokaklarda suskun bir gri
sadece benim bildiğim
çok farklı bir
hayata tutunma şeklidir
gözlerini düşünmek
ağaçlar ağlayışımı paylaşmıyor
sokaklar nisana özlemli
ben yalnızca seni seviyorum

uzaklaşırım buharından
hayat sandığın nefes almalarının
ürkünce ellerimin küstah cesaretinden
şehri benim için bırakmak istemeyişin
ve uzun uzadıya uzaklaşacağım
meraklı mesafesinden gerçeğe kör bakışlarının
eşlik etmeliydi zora koştuğun rüzgar
şarkıların alabildiğine cesur
alabildiğine sade akıcılığına
şahdamarıma oturdu zaman
daima sürüşünde gidişinin...

şehirler boyu eksildim bütün kalabalıklardan
çocukluğumu tanıyınca bütün ağaçlar
çekildim güneşin dokunduğu pencerelerden
gülüşlerimin sonsuz içtenliğinden ürkünce
hayat sandığın öyküsüzlükler illeti
ve ceketimin iç cebindeki not defterinde
boğazımda düğümlenen sabah ayrılıkları
hiçbir şehir sarmıyor artık gözyaşlarımı
hiçbir söz
hiçbir anlam
hatta boşluk
nihayetindeyim sonsuzluğun bile...

denizler umutlar için vardı
yolların bittiği yerde bitmezdi yürümek
düşüncelerin çaresizleştiği andaki sabır
sevmek için yaşamak
naftalin kokulu sandıklardan öğrenilmiş yargı:
’zaman geçer
yaşlanır bileklerindeki öz su
anılar
kumaşı eprimiş bir gömlek gibi
duracaktır şimdilerinde
o şimdilerse hiç bitmeyecek
şimdileşecek bütün yarınlarda...’

ağlayışlarımın tonundan ürkeceksin
zamane yıldızlarına kanıp şu meşhur göğün
çocuk kalmak özgürlüğü yormaktır oysa
bütün doğruların vicdanını
isyanını en basit hüzünlerin bile
mutluluğun hayata boyun eğişini...

nihayetindeyim sonsuzluğun
ütünce yalandan doğruların kanı
bir nebze de olsa hayatın sıradanlığını
şahdamarımda durdu zaman kendi kendine
ve yalnızca sen gidince anlamlıdır yollar
şehirler kötü kaderlerine razı
gidişinde sadece ben yokum
acemi ölümler öğrensin diye zamanın sonlanışını...

Kağan İşçen