Yangınlar başlar her kurduğun cümlende.
Öğle böğle ısı saçmaz, ışık saçmaz.
Sanki kaçtığım gerçekleri kusar yüzüme.
Kimsenin diyemediklerini der, korkmadan,
Bakışların ne deli, yok edici cesaretle.

Belki de herkezden daha çok budur sevmemin nedeni.
Kafa tutan, yok sayan, esaret kokan sevgini…
Ben bunların hepsinin dolu olduğu kalbini belliki.
Yok be! bana yakışmaz, üzerime uymaz bol gelir belki.
bağlanmak duygularla olamaz, yazmaz kara kitabımda yok yeri.

Hiç bir davete baş sallamadım bu günedek.
Yeminlerim, tövbelerim kalbimde bana sığınak.
Sanmazdım bir çılgın yürek bunu aşacak.
öğle bir girdin ki ne bilet, ne soru soracak.

Sırtımdan aldığım darbeleri saymadım, sayamam.
Hiç bir temiz duyguya avuç açamam.
Sandım ki bu boş dünyadan bir şey beklemem.
İlkdefa seni diledim, içimde nefret olmadan.

önce kızdım, bağırdım, çağırdım kendime.
Sonra ölesiye sarıldım yaralı yüreyime.
Uzun zamandır birini unutulmuş hayalime
Hesapsız, sorgusuz, çıkarsız aldım.

Yaklaşmadım önce almamak için büyülü kokunu.
Nasıl oldu bilemeden sevdim huyunu, suyunu.
Azat edemeden içimde kurduğum korkunç oyunu.
İncitmemek için sevdim seni içimde, temiz ruhunu.

Düşündüm söylesem bende her aşık gibi.
Olabilirmiyim acaba bende öğle herkez gibi.
Ne yaparım yıllarca yatırım yaptığım nefretlerimi.
Olmaz yapamam, kirletemem o masum hislerini.

İlk ve son olacaksın, her an beynimde kazılı.
benim kirli anlımda yalnızlık yazılı.
Bir ömür yıkasam bulamam senin taşıdığın beyazını.
Haketmeden sevemem ne baharını ne de yazını.

Hayal alemi