önce ellerin uzaklaştı
tanımıyordu ellerimi artık
bir serçenin kırık kanatları gibi titrek parmakların
dokunurken parmaklarıma



sonra
gözlerin yabancılaştı
bir çift puslu bulut gibi
kelebekler dondu kirpiklerinde
gözsüzdüm sanki bana bakarken



kimsesiz kaldı yüzüm
gamzelerinde buz sarkıklarına değdikçe


kimsin sen


hadi aşktan vazgeçtim
sevgin son nefesini veren çiçekti





örseledik yüreğimizi kanatırcasına
kanayan yerlerimizden dişledik birbirimizi
uyuttuk kulaklarımızı
dehlizlerinde
kâh ıstırap kâh zehir



aynı yerdeyiz



birbirini boğan iki girdap



galebe çaldı şirret düşlerimiz
kendimizi anlamamızı bile güçleştiren



aradık bir şeyleri
hani ufkun kızıllığı
sarhoşluğu mor dağların



oysa koşulsuz sevdim seni
istanbul kokan saçlarını
ikindi güneşi gözlerini



ah yine birbirine destek olsa ruhlarımız

yorgun artık yürek atışları


sarmaşık olsak düşlerde uyusak
soluklarımızda kır menekşelerin ezgisi





hadi uzat ellerini
boşluk acıtıyor ellerimi









gönül gençyılmaz