İnce Çizgilerle

kırıklık ama nerde... herşey böyle kıvrak acılı
bana hazırlan geçiyor göğün maviye yakın griliği
ama yine de sen bilirsin mahallelerde çocuklarlayım
attım üzerimden herşeyi seni düşünmekten başka
hayat kendi halinde bense bıraktığın yerdeyim
tereddütlerini yıllar önceye teslim et ben geleceğinim
yaşlanıyoruz sımsıkı bir sevda ikliminde gepegenç
külliyen doğru söylüyorum
elim varmıyor seni bir an bile akıldan çıkarmaya

ince çizgilerle atıyor kalbim
yaşamak yüzüne benzeyen bir desen şimdi
kendi içine gömülmüş evlerin gölgeli balkonlarında
hayat ölümü kolluyor an be an nedense
güneş bile yarı yarıya yalan..yalancı semt pazarları
okullar kapalı çocuk sesleri kesik kesik kahve rengi
ufuk çizgisinde çamur bulaşığı ağaç peyzajları
öyle mutsuzum öyle mutsuzum ki
mecalim yok mutsuzluğumu yaşamaya bile
saatlere asılı gözlerim yokluğun bile yok sanki
kavun içi bir bekleyişin soğuk tortusunda
şımarıyor kederlerim öyle mutsuzum donuk donuk
seni sevmeye ev sahibiyim ömre misafir
sen mutluluğunla haşır neşir
ben mutsuzluğuma davetsiz konuk
şarkılı halini de seviyorum susuşunu da
ama en çok benim oluşunu

Kağan İşçen