son umut yaz düş/üydü/ tü yüreğimden
sen alacakaranlıkta duran
kırlangıç kadar ürkek yüreğinle
toprağı yaramayan
cılız güçsüz bir tohumsun

bozkırlar uzanıyor üzerime
pişmanlıklara uyanacağım sabahlara hazırlanıyorum
karanlık duruyor dünya gözümde
ateşin harı söndü
kar altında yüreğim

eteklerimde bir yığın sevinç
bir yolcunun huzursuz coşkusuyla
ten yorgun, tin yorgunken zamandan
elinde beyaz güller ve mutlu gülüşlerle
gelişlerini hayâl ederken vuslata
dünya benimdi
mutluydu içimdeki çocuk

lâkin, uzak bir yüz karşıladı beni
ezberimdeki yüzünden
çok uzak yüzdü karşımda duran
bitmiş yeminlerin
kızgın demirden yumrusu boğazımdaki

olmasın ne güneş ne ay ne yıldızlar
kulaklarımda uzak dağların ıssız uğultusu/nda
büyüyor içimdeki sessizliğin hacmi

imecedir aşk denilen
şakımaz şarkısı tek dil ile

bundan sonra
zehirli sarmaşıklar dolansın boynuna
güneş değmesin yüzüne
geceden dönmesin gözlerin
istemem sevme beni bir daha!...



Hâdiye Kaptan
c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir