Akacağım yeni güne şehrin üstüne
Ben gibi nefsim gibi ölüm kokacak
Damarlarımdan boşalan kanla ıslatıp

Baştan çehreye kızıl kan akacak kızıl kokacak
Gülüşüm intihar eğilimli olacak
Kurşundan farksız vuracak çehrelere
Kızıla boyanmış siz
Kervan olup çöllere koşacaksınız

Bölünmüş uykular müjgân arsız ve ansız
Bir gazel eşliğinde sahrayı adımlarken
Çığlığımın tehditkâr o gür sesi
Sinsi toz bulutudur nefesleri kesecek

Dövüldükçe yüreğim bu ateşin şavkımasıyla
Üzerinize aydınlanacağım ve bütün evrene
Akacağım ölüm gibi bu kervanın üstüne

Mademki hüzün üstüme biteviye konuyor
Ve sinsi güvercinler gibi sessiz
Mor kadife tüyleri beni ürkütmüyor
İşte ben bu yüzden hüzün’ü seviyorum

Ölümü ezberlediğim bu çöl gibi
İntiharı öptüm hep içre içre şakağından
Kızıl akşamlarda düşlediğim
Mil çekilmiş gözüme aksi vuran her serap
Bakışlardı güvercin kanadına sorulan
Ve yüzleştiğiniz ölüme sebebiyet

Hüzündü benim hüzünüm ölümle buluşturan
Leylâ ve şirin tamamlarken beni
Çöl ufkuna takılırdı gözlerim
Sesimi duyuramazdım nedense duymazdı
Yaban fesleğen bahçelerinde büyürken
Müjgân uykuları dağılmazdı
Duyuramaz gösteremezdim kendimi

Bu şehri bu yüzden yaktım
Damarlarımdan kan ile akıttığım gözyaşım
Bu yüzdendi avuçlarımda filizlenen ölüm
Üstünüze serpilen kum taneleri gibi sinsi
Çünkü ben gececil ve ölümcül sevdim
_______Hüzün’ü_______