Sen ;gözlerimden nefes alan çocuk,
Yaşlarımı, su diye avucuna döktüğüm..
Bekle!

Baharının ne ilki ne sonuncusuyum
Daha..
Daha çok kar yağdıracak ,dağlarına aşklar..
Ne baharlar göreceksin,
Ne maviler bulacaksın,denizlerde..

Üzülme!
Kalbinde bıraktığım taş
Yavaş yavaş hafifleyecek;yaprak misali ağırlığınca
Evvel zaman çağında,belki bir masal tadında
Harlanacak şiirlerim hafızanda..
Bir gülümseme yerleşecek, dudaklarına..
Bir derin iç çekme,belki..
O kadar işte..


Kırılma!
Kırma benimde , direncinimi çocuk.
Biliyorum:
‘’Kan damlıyor bir yanımız’’,sarsıyor dört yanımızı bu katl-i vacip aşk,
Odalar daralıyor,sıkışıp kalıyoruz,
Biliyorum gün doğuyor ama bize hep gece..
Güneş doğmuyor yüzümüze,
Yaktı bizi bu ocak.
Ocağımıza incir ağacı,gelip dikti,biri işte..
Ellerimize tutuşturdu iki kova,
Sulayın,dedi,ayrılık ağacını..
ve hakkıydı..ve haklıydı..
O kadar işte…

Dinleme,çocuk!!
Kalbinin türküsünü,ağıtları sarma bağrına.
‘’Bir avuç kum gibi’’,fırlatıldık sanki…
İncecik yalnızlığımıza,saz gibi,naz gibi ve sanki biraz az gibi,
Ayrı düştüğüm.
Yıldızını merhem gibi,yarama sürdüğüm,
Mahfi sevgilim…

n/azarı değdi bize..
değdi..
o kadar işte…

yazmamı siyaha boyadığım,yas zincirlerini kıramam..
kırdım kendimi;kalbini,baharını kıramam..
denizine kıyamam..

bekleme beni çocuk…
aşkına bin k/eder ekleme …

AHHH!!!!
ÇOCUK…

O kadar işte…


SİBEL EŞİYOK