Hep bir güzel gerek bize, ille de yazmak için
Rüzgar gibi nerden estiğini
bilmediğimiz
Makam yıldızları gibi
Aşk mertebesine yükselirken

Varlıkları ile dümeni kıran hikaye yaratıcıları
Size diyorum
Bize biraz beyaz lazım geceye şakımak için
Kış sanrılarında baharı getiren
Yıldız tozları gibi üstümüze açan kanatlarını

Varlıkları ile makam değiştirenlerin dağına kurulduğumdan beri
Bitirdim tabağımda bıraktığım kederleri
Yedim hepsini
Yedim ve gıkım çıkmadı, dilim değerken en acısına

Dönüp dönüp başına kılıç keskilerinden aldığım yaralarımla
Bütünledim kendimi
Kendime giden yolda, ezelden ebede uzanan
O mistik evin de kapattım kapısını


Derdini eksik bilen ne bilsin cevabın renklerde olduğunu
Bize biraz iz gerek, nereye koyacaksak kalem izlerimizi
Hangi ağacın dalına bırakacaksak şarkımızı
Öyle tenha bir/iz..


Ayaklarımızın altında benliğimizi ezip yürüdüğümüzü
Kime söylediysek inanmadı
Kendi egomu bırakmışım, senin l/egonu ne yapayım deyince de
Kapattılar kapıları yüzümüze bir bir
Bize masal mı yok aman deyip gidince de
Döndüler bir bir eteklerimize boynu bükük..

Muzip gülümsemesi ile yanağımdaki çukur
bak nasılda geri geldi
Yüzün.
Kalbinin içinde tonlarca hüzün..
Evde yokuz levhası duvarda
Neydi ilk ayet ‘’oku’’

Bence kitapların hepsi kutsaldır.
Her söz de yemin..
Kalbiyle beyni hizalanmayan ne bilsin
Gerçekleşmeyi..



Gidip biraz uyuyayım mesela, üzerime ay düşsün
Belki yazmam bir daha , ohh gömerim şairliğimi de böylece
Ya da diyorum
Dedikçe eksiliyorum
Tamam oldukça dağıldık, biraz da deneyelim üstüne yanılalım diyorum
Patlatalım kimyamızı

Bilmiyorum..
Bilmiyor olmayı çok seviyorum mesela
Bize biraz amatör ruhlar, saf başlıklar gerek,
Çağımızın vebası bu çok bilmişlik

Bir iki bilmişliğim oldu benim de
Boşuna değmedi kanatlarımıza ateşler

Bir keresinde çocuktum
Bir keresinde de aşık olmuştum..

AMA
düştüm uçan halıdan


UNUTTUM

Geçip gitti,
izledim
Geçip gitmesini içimden adımlarının
Her birinin..

SİBEL EŞİYOK