elinde sigara oturmuş düşüme
çıplak ayaklı çigan gözlü
zavallılıktan mahkum
yosma bir kehanet!




kana kana ölmek en çok yaşamaktı oysa
çürümüş kemiklerimi çıkarsaydın içimden



o en uzağa gittiğinde tutacaktım öksüzlüğümün elinden
gelmeyeceğine inandığım gün salıverecektim aklımı



dönseydin bir tereddütün figanını anlatmayacaktım kimseye
hem söylesene hangi çılgına kader hesabı yapmak farzdır



yutkunarak sindirdiğim çok şey vardı boğazımı deşen
ve inan biz biz değildik eskitirken bizi, değmedi gittiğine



buğday başağıydım un ufak edip ufaladığın yüreğine
anaç bir günahtım günahkar olma diye
şefkatle sarılamayan bir suçtum tenin(d)e





sende ;

’hiçbir şey almamak için hiçbir şey vermeyenlerdendin...’

yenildim!


ki;

/bir tebessümüne kefildi adımlarım / bu kadar gerçek/yalan olmasaydın/






fulya/ocak2011