Çatal bir yol ayrımında rastladı azrail’e,
Kesildi Kıvırcık Ali’nin birden özü sözü
‘Gül tükendi, ben tükendim,’ gönül öksüz
Şafak sökecekti birazdan, türküler durdu.

Uzun geceden çıkmış, yorgundu ruhu
Telaşlıydı bedeni, reddediyordu uykuyu
‘Perişan Halim’ diyemeden, sazı sustu
Ardından ısırgan otu boynunu büktü
Ne seneler durdu,ne de geriye döndü
O an üçüncü gurbet türküleri duyuldu
Umarsız bir menzilde azraile kafa tuttu
Sessiz bir fırtınaydı hayat, o yorgundu
Ve kıvırcık ölümle Çatalca’da buluştu.

Zamansız elvedaydı bu, kırıldı sazın teli
Elveda için erkendi, uzandı cennete eli
Ayrılık ne yaman bir acıydı, kapandı feri
Umutlar başka bahara, ağlıyor sevenleri
Onulmaz ağıtlar sahnesi hayat, yok çaresi
Rahmet yağıyor gökten, bu bir veda busesi.

Ne çileler biter, ne de bu yaşam cana doyar
Her insan meçhul bir yolculuk türküsü söyler
Tükenen ömürdür, kırılır bir gün coşkulu sazlar
‘Baki kalan bu kubbede bir hoş sada’ imiş anılar
Neylersin can, ölümle arana set olamadı dağlar
Rahmet diliyoruz Allahtan, ruhumuz sana ağlar.

Selahattin Yetgin