Kendime acıyorum; fakat bağıramam ki...
Kalbimin diliyle de yardım çağıramam ki...

Kalbimin her sesine, bedenim etten duvar
Gizli feryatlarımı, duymuyor sağır civar

Kendimle konuşuyor, kendimle gülüyorum
Bazen taş gibi semsert, bazen çözülüyorum

Birgün yıkılacak o, sesimin sâdâsıyla
Cam gibi kırılacak, kalbimin nidâsıyla

İçinde korlar olan, bir tandırım topraktan
Yıllarımı geçirdim, beynimi yakaraktan

Duygularım kabarıp, bir ekmek gibi pişer
Kalemimle çekerken, bazen dibine düşer

Nice duygularım da, küle döndü içimde
Yanan ruhları hala, bütün gece peşimde

İçimde Gûlyâbânî, gebermeyen efkârım
Ejderhalar yaratmak oldu fikirden kârım

Anlamıyor kadınlar, düşenin bir hâlinden
Çekip giderler tutup, çocuğunun elinden

Kaderimiz benziyor, mütefekkir Dücâne!
İkimiz sevgiliye, emek verdik meccâne

Hiçbir şeye de yoktur, aslında merakları
Bütün dünyası tırnak, ayna ve tarakları

Hatta düşünmez bile, ben neyim ve de kimim?
Neye köleyim ya da nelere ben hâkimim?

Tezâtlar ve tezâtlar, alâmet-i fârikası
Birden küsmek kadının, ikinci hârikası

Küstüğünde gelmeni, hep bekler tıpış tıpış
Git! diz çök! aman dile! Ve eteğine yapış

Şeydâ bülbül ne çekti, gülün nâz ve hârından
Dalına hiç konmazdı, korkmasaydı mârından

Onlar aşk der, duygu der; fakat ölen erkektir
Aşk için ölmez kadın; özünde çok ürkektir

Aşkın o mâyesinde, bir cesâret pinhândır
Cesâretsiz aşklar da, bir bârân-ı nisândır

Âşık bülbül gülbende, çırpınarak cân verdi
Maşûku beyaz güle, kanından da kan verdi

Maşûkları içinse, hep âşıklar müntehir
Aşk kadına şaraptır, erkeğe gizli zehir

Soner Çağatay 1 Ocak 2011 / Wuppertal / Almanya

Kelimeler:
Gülben: Gül dalı
Bârân: Yağmur
Mâr: Yılan