evvel
her günün bağrına düşen umutlar
gözü kara toydular
ortalığı hilebaz hüzünler bastığında
bozguna uğrayıp
korkakça gitmelere durdular

her gidenden bir alacak var elimde
hasta kalbim, yandı arkadaki talanda
hem mızrap, hem tel olamam ki artık bağrımda
koşup durmadayım eksik kalan ardında

aynalar yalan söyletir kendine
sen görmek istediğini görür
külü eşeler durursun boş yere
oysa gölgesizdir, yalnızdır akşamlar

kendin çoğaltacaksın kendini
radyoyu aç, misafir gelsin sesler
sen ekle ayak seslerini de

kısalan umut boylarında arttıkça artıyor sarı
doymuyorsa da arsız ağzı
yine de boşver
sen ki,
ne çok mayın temizledin kendinde
ne çok zaman rehin gitti içinden
ne çok harcadı seni harmanında

geriye kalandan
hep k ı s a y ı çekti elin
beklerken bahçeyi balkonda
kurumuştu saksıdaki limon ağacın

hatmi çiçeğin, sardunyan, yaseminin
hepsinin büküktü boynu

yaz bitti / hayâlin de
azgın, dev dalgalarla
deniz dibindeki evin, gömüldü suya
taa başından daha, mimlenmiştin bir kere
gençliğini hayat vurmuştu hatırla

arkandaki bozbulanık suya dönme
ne varsa elinde avucunda, kullan doya doya…
mutluluk dediğin, eşi menendi olmayan
sonsuz soluk değil ki!
bi(r) varmışın bi(r) yokmuşun
işte bu kadar hepsi!


Hâdiye Kaptan
c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir