KÜSKÜN

yelda karataş’a

bu çocuk denizi değil
denize bakmaları seyrediyor
okuyor küskün gözlerde
herkesin mavide büyüyen eksikliğini

işte bir bakış;

çocukken ağaçlara çıkar tanrıya karışırdık
annemiz çağırırdı,O yukarıda kalırdı
bizse kul, biz,eksik kendimizden’

bir bakış daha;

pembe silgiyi ben çaldım kızdan
kalbimi de kendim kırdım
kaç kez silmeye çalıştım ama
bir tülü çıkmadım o günden

...

az daha okşasaydın saçlarımı
belki gitmezdi oğlum
almazdı deniz beni içimden
kalmazdım anne,küskün

...

benden başka biri değildi babam
olsa severdim onu
bunca yıl olmazdım kendimde

...

büyüyünce uzaklara gideceğim derdi
kim bilir şimdi neresindedir kendinin
yüreğinde gitmeler çoğaltan dostum
sanki yanımda hala,küskün

...

ilkin dört yaşımda gördüm denizi
sonrası hep böyle düştü
boştu boşluktu..

bu çocuk denizi değil
denize bakmaları seyrediyor,okuyor
küskün
çocukluğumuzun kırıntılarını çalacak bakışlarımızdan
yaralarına serpecek bir gün tam büyüyecekken
düşmelerinin
büyük yalanlardan
umutlardan
aşklardan