yan bakışlı yeni apartman
karşımda sen
daha karşıda o
ev yeni boya kokulu
etrafımız kirli bulvarlı
şiir bozulmasın diye
eksik hayat

aynı masada gülüyorsun
sen daha umutlusun sanki
içim acıyor beni büyütüşüne
ne desem boş
hadi diyelim
bırakacaksın ev düşkünlüğünü
bırakacaksın kent didişmelerini
yalnızlığı olabildiğince yapay ve afişe
istasyonlarda kışlarımız zavallı mı kalacak

kimi seni annem sanır
haşlanmış patates ve sumaklı avuç içlerinde
mavi trende yalnız değildik oysa
ben köyleri işgal eden sahipsizliğe
sen pencereye iyi niyetli ay dedeye
şahane mümkünlü

gel zaman git zamanlıydın
hep o aynı akşam kokusu
kapılar geçmişe ve geleceğe kapalı
sen her zaman
şimdi demek neyse öylesin işte
anne...
başka çaresi olamaz insanlığın
büyük acıyı unutmaya...

mavi trende yalnız değildik oysa
sessizlikle açığa çıkar bütünüyle bir yanılgı
bu bir şaka değildir öğle ezanı
kaç kişilik bir oyunsa artık dünya
yuduğumuz güneşi güneş sanınca sevgili
öldüğümüz öleceğimiz resmidir bilmem kaç kere
yaşamak için yeni ve karışık bir sergide...


Kağan İşçen