Yitirilmiş ne varsa düne dair hepsine âmin…

Yalın ayak koşup gelecek çocukluğum
Büyümüşlüğün verdiği garip saplantı gibi bir nefes daha alıp sigaramdan
Kaybettiğim ne varsa her şeye âmin…

Annem yine terliği fırlatıp küstürürken umutlarımı
Babamda içli bir gelecek kaygısı kendine dair.
Salıncaktaydı pişmanlıklarım
Sallandıkça kucak açıp bağrına basacaktı abla yanlarım.

Boyu kısa, iri gözleriyle bakacaktı ki kindâr kahkahalarım
Umudumu bir leşin önüne attığımdan bu yana
Büyümeye hasret kalacak dudaklarımdan öptüm, âmin…
Bu kırık ayna en sevdiğim dostum sanki
Çatlaklarımı örtüyor.
Gülümsüyorum sonra
Ömrümden bir bereket miktarı kadar eksiliyor.
Acılarımı dillendirirken
Düştün diyor
Bir kez daha çullanıyor eksik akıllı yeni yaş sendromlarım, âmin…

Al, sana yeni bir şiir daha diyorum
Kırılıp dökülen saçlarımın bahtına, sana değil.
Yani benden bile öte, hiçliğinin ağrıyan yüzüne
Baht denen tahtın yeniden kanayan geçmişine
Geleceğine, senden bile öte içime.

Her yağmur bir günahı kayıplara sürüklerken
Gök kubbesinde yeni dirilen kirli çocukluğum sen de kalsın.
Yeni yetme acıları giyinirken üzerime
Bağışladığım her günahın ben de sır kalsın, âmin…

Yitirdiğim ve sana dair ne varsa hepsine âmin.