heyhat !

bana sokak şairi diyorlar…

bırakınız desinler

nerden bilebilirler ki

sana sıcak bir yaz akşamında

vurulduğumu

sokakta !

elimde yarım ekmek kokoreç

ve sen yudumlarken mütemadiyen gazozunu

hatta yanında mizanı bozuk dostların,

onlar da sokaktaydılar…

veya başka aşıkların

romantikleşme adına

denize taş attıkları sıralarda

biz seninle sökerken

kaldırım taşlarını

partizanca

doğmamış bebekler dövülürken

coplarla,

sille bile kalkamazdı yüzümüze

en büyük gücümüzdü

el ele duruşumuz

bunlar da sokaktaydılar…

sonra bir kırık ekmekle

asfalt sahalarda top kovalarken

kabuk bağlamış çürük dizlerle

sokakta olduğumuzu hatırlatırdı

balkondan seslenen titrek ses.

evden dışarı atılan her çamurlu adım

sokaklarla kavuşur neticede

serüvene dönüşür şairler

kimilerinin uykularına

masal olur giderler.