Hicaz Demiryolu kadar uzundur yaşam

İzmit Tren Garı kadar da materyalist

Ütopik faaliyetleri çerçeveleyip sakin

Sıvaları dökülmüş duvara kondurmalı ani

Demir yığını yola çıkıyor bak gözlüğünle

Yalnızlığımı giydim yine üstüme düğmesiz

Arkada bıraktıklarım hafızamda loş

Lojistikten anlamam

Yorar beynimi hoş

Ve bedenleri taşırım istasyonlara görsen

Aşık, sapık, hasta ve bencil

Hatta gaspçı, ateist derler takiye

Sormak istesem de soramam hiç

Bu yolculuk neden, niye ?

Aynı yöne gitsekte trendekilerle kafiyesiz

Farklıdır hislerimizin yoğunluğu şüphesiz

Benim için demirendir hayatın parçaları

Oturduğum koltuktan tuttuğum ojeli el

Seviştiğim kısa saçlı kadın dahil

Gözümü kapadığımda Arap alfabesi ile

Yazılmış istasyon tabelasıyla öpüşen

Mavi treni görürüm gülümseyerek

Yolcuları ise bilmem ne alemde

Belki hasret doludur her biri

Belki kan ağlar durmadan içleri

Vaciptir belki bir kızı hayvanca arzulamaları

İstasyona yaklaşıyoruz susmalıyım güçsüz

Hazırlık sesleri geliyor sönük kompartumandan

İnmek için can atan piç çocuklar

Şekerlenmiş yapışkan elleriyle tutarlar demirleri

Kızamam Onlara

Çalarım düdüğü hırsımdan sonuna kadar

Onlara eğlence gelir dumanı üstünde

Kirletmesinler vagonumu istemem

İşte bu mazoşist ben

Bunca labirent karmaşası içinde

Yine de seni düşünmeyi unutmam

Unutamam.

Eve dönüşümü bir gece

Çamurlu ayaklarımla

Ve elimde bir demet kondüktör ile

Hayal ederim.

Biz buna Haydarpaşa literatüründe

Bir makinistin hayali diyoruz

Arz ederim güzelim.

ARDA KESKİNKILIÇ