Sensizliğe uyandığım her sabah
Karanlık bir hâl çöker üzerime
Dağılmaz kasveti dinmez fırtınalar
Sensizliği içime çekerken nefessiz kalır bedenim
Bir ateş çöker, ruhumda harlanır yangınlar
Alev alev tutuşurken ben sensizliğe
Sen uzaklar da bir yağmur bulutuyla ıslanıyordun
Değil mi?
O bulut, işte o bulut bendim
Sensizliğe uyanan ben
Gri bulutlara yükledim gözlerimin nemini
Bu yüzden
Kurudur pınarları didelerimin
Ve
Ateşini söndüremez ruhumun
Hiçbir yağmur

//Özlediğim geçmişimin yalan yıllarına ithaftır//

Ben sensizlikte yanarken, sen bensizlik yağmurların da ıslanıyordun
Sensizliğin beni ne hale getirdiğine bir bak
Hüsranla yanan sol yanım
Hicranla inleyen ruhum
Hasretle bakan gözlerim
Hal midir bu söyle
Vefası eksik yârim
Ne hatır ne gönül koydum sana
Sadece kahrettim yalnızlığıma
Şimdiler de bir ümitle bakıyorum
Yarınlara
Kimsesizliğimin kimsesi olur musun?
Dönerde yokluğunun boşluğunu doldurur musun?

//Yılların dindiremediği hıçkırıklarım boğuyor haykırışlarımı//

Saçlarıma düşen akların hesabını sormayacağım
Kuruyan göz pınarlarımı saklayacağım
Yangınların enkazıyla virane olan ruhumu yamalayacağım
Yeter ki dön fıtratım fıtratına ezelden alışık
Küs değil bu garip sevdasıyla hep barışık
Dön yeter ki dön yüreğim sana hep açık

//Mazisi olmayan yaşamış mıdır yılları?//



Melek…