korkaklar gibi kaçarken
bakmadan çiğnediğin toprak, gövdemdi

gecenin akrep gözlerini bıraktın arkanda
başlamadan ölüyor her günüm
dağ kadar birikti g ü n /borçlusun bana
aşkımı bilmediğin gibi, onu da bilmeyeceksin

hangi aşkta kalırsan kal
günahın bağışlanmayacak senin

sefil uykularda sebil dağılıyor zamanlar
bin kez bozulurken yeminler
kör kandillerde
sana b u l a n ı y o r harfler yeniden
daha da derine iniyor içimdeki kıymık

bir masalın içine bıraktım seni
yarattığım gibi
tek benim bilip, okuduğum

sen ve benden ibaret
mutlu bir masal

gülüşlerini aynı bıraktım, ilk günkü gibi
bahar taşıyan
sana çok yakışan gülüşlerini

mektuplar yazıyorum durmadan
kinle, nefretle şakıyor dilim

sonra, lime lime yırtıp atıyorum hepsini
dilime sövgüler yağdırıyorum
ürkek bir kuş oluyorum
bilmenden korkuyorum bütün bunları

hep aynı terane sürüyor yaşamımda
acıların mesken tuttuğu
sessiz /sözsüz
yalnız, ıssız bir adayım

sen k ı y a m a d ı ğ ı m
kuzey ayazım
yoksulluğum /y o k s u n l u ğ u m
ruh açlığım
öldüm öldüm dirildim binlerce kez seninle
gelecekte, artık tek bir ölüm var benim için
korkum yok, gelecekse gelsin bedene...


Hâdiye Kaptan
c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir