o son gece, uzasaydı, bitmeseydi sonsuza değin
kollarındaki g ü n/de kalsaydım
yüzümden yere
keder düşüren kuştüyü ellerindi
ahh!...
ne çok şey kaldı aramızda konuşulmadık

yeniden yaşayabilmek mümkün /mü?
Tanrı izin verirse
yalnızca istemek yeter gülüm
mesâfeler engel değilki sevgiye

bir tek gülüşün var aklımda
tutarsam şimdi elini / lades!
kaybederim
zamanı var daha /daha zamanı var…

hüzün tipisine tutulduğunda, k ı ş kesiyor gözlerim
gülüşünü seriyorum üstlerine
sesin, çağlayan oluyor kulağıma
sonra dökülüp üzerlerine
yeşertip, bahara çeviriyor bakışımı
siliyor sensizliğin acı çentiğini b e d e n d u v a r ı m
gül bitiyor güldüğün yerde

/ben gülmeyi senden öğrendim gülüm
ben gülmeyi senden öğrendim/

varsın kanasın dizlerim şimdi
geçti çocuksu ağlayışlarım

biliyorum, gelecek buluşulacak mevsim
dökülecek ortaya yeniden yaşanmışlıklar
yeter ki, bir darağacını çizmesin kalemin
dillerin taş olmasın, koca k a y a m
ben sadece sana tutunabilen, küçük d a l g a parçasıyım

ebedi tenhalık vurmasın kumsalıma
kaybolmasın gülüşlerin
sonsuz ayrılık yıkar, benim sevgi kalemi
yaşayan bir ölü olurum o zaman
ben, senle d ü ş e r d ü ş e r kalkarım böyle, her gün…

kovan yoksa, bulamazsın bal yapan arıyı
beyaz düşler biriktir geleceğe
bembeyaz, el değmemiş düşler
iyileşecek bu yara, mühleti var

/adının her harfi ateş olsun tenime
ben sana gönüllü koşan pervanenim unutma!/

eğer düşerse bu sevda g ü l ü/şün yere
ezilip, kaldırımlarda kalacak öyle
çavlan sesin yitecek
ve ben bir daha asla
başka bir gül almayacağım elime

karanlığın milâdı başlayacak
unutacağım gülüşleri
renksizliğine sarınıp
karanlık bir dünyaya yol alacağım
ve ayrılığın şarkısı hiç susmayacak arkamda
“böyle bir kara sevda, kara toprakta biter” ancak….



Hâdiye Kaptan
c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir