Toynak

kendimden kaçarım senden kaçamam
gözlerimle yarattığım yepyeni güzelliğinden
güzelliğinden hiçbir şey kaybettiremez zaman
zaman da vız gelir tırıs gider düş atlarımın toynaklarına
başı boş dolaşan bulut gölgeleri de

dünya taşıyamaz yüreğimi
yüreğimdeyse tüm evren bu sonsuzluk
yetişemez soluğuma ne ses ne ışık hızı
hiçbir bilgelik seni düşünmemin derinliğine

“güneş kar topu olur
yitişler bile yiter
uyuyorsan eğer
mevsimleri unutup”

boşluğunun neresinde olursam olayım
fark etmez
acının dolaylarında dolu dizgin
koşar dörtnala yemyeşil ölüm denizlerim
toynaklarını vurarak beynime

damarlarımda dolaşan sen değilsin
senin kanın
en kalabalık bulvarlara meydan okur yalnızlığım
seninle ilgiliyse akşam bu şehir
evlerin çatılarına tünemiş kumruların hüznü
gülüşlerimin korunağı varlığın
varlığının içimde iç geçirmesi

seninle ilgiliyse ağlamak
beyazları yitirmek cennetidir karanlıkta bir köy mezarlığının
çıkmazlara yelken açmak dindirir sıkıntımı
uykusuz çocuklar gibi huysuzlaşır
sen sanıp kalbimin atışında şu sakladığım


Kağan İşçen