“balkan dağlarında şafak sökerken
bir sabah usul usul yola çıkmışlar
anyurda doğru göçmen kafileleri”
Attilâ İLHAN

onlar,
yüzyılları omuzlamış
hasta bir çınarın bitkin dalları,
yıldırımlarda yanmış,
yağmurlarda yıkanmış.
gözü dönmüş rüzgârların önünde
kuş tüyleri örneği
savrulmuş yaprakları.

onlar,
çağlara diz çöktürmüş
bir kavmin torunları;
bugün ne gözlerinde kıvanç,
ne yarınlara inanç var.
dönüyorlar yığın yığın, perperişan
bozgun sonrası bir ordu gibi,
delik deşik onurları.

onlar,
ölüm kamplarında zulümle beslendiler,
giydiler giysi diye en vahşi korkuları.
her biri kendi kendinin yabancısı,
içlerinde yer acısı, yâr acısı, ırz acısı,
sürü sürü sürüldüler, süründüler;
ölümün buz nefesiyle dolu hep
pusarık uykuları.

onlar,
öz çarmıhını taşıyanlar beraberinde,
hallerinden belki tanrı da utanıyor.
yangın yerleri tütüyor yüreklerinde
yürekleri avuç avuç kor.

onları anlamak da,
anlatmak da zor.