Avazı çıktığı kadar bağırdı şiirler...


/Ölüverir harfler
zamanın kaldıracında
Kamçılanmış düşleri varsa kelimelerimin
Cümlelerimi dizginleyebilene aşk ola


Edebiyat dediğin şey
Hırçın dalgalaların limana vuruşu
Kafiyesi olmayan hayat gibi
derme çatma bir baraka aşk
Oysa şairin o hep dik duruşu
Hüznünden değilde ya ney?

Rivayet olunduğundan beri ölüm
kaç mezara gömdüm fikrimi
kemikleri kayboldu şiirlerimin
Peştemale sardığım hayaller gibi
Yağmur olup yağdı üstüme gece
Yıldızlarıda uyurken gördüm



Sağırdı duymadı beni şiirler....


Avazı çıktığınca bağırdı gölgeler
Aynalara yansıyan ambians
önüme dikilen sıra sıra heykeller
Çatmış kaşlarını duruyorken aşk
Vurulmuşken yüreği serçenin
Ramak kalmışken ölümüne şiirin
sokağımdan geçmedi ambulans


Sıvadım güneşi koca bir malayla
kalburu çıkmış dağlar gördü
Bir martı öldü vurdu sahile
Ruhumun bu gece dili çözüldü
Tenimde tuz ve ter kokusu
Kestim umudumu keskin bir baltayla


Yürüdü durdu bir hayal tamda önümde
aşk kimseye benzetemediğim bir kadın
Dul kalan şiirler gibi bir başı mahmur
Duymadı o beni anımsarken rüzgar
Bir yanım şiir,bir yanım ıhlamur